Het Italiaanse begrip 'sprezzatura', is in het nuchtere Nederlands maar moeilijk te vertalen. Maar als er dan toch een poging gedaan moet worden: het is een soort nonchalance, onvervalst en echt -of helaas- vaker gespeeld, in houding, manieren en kleding.
Ook al heeft u uren voor de spiegel staan prutsen met uw das, als u de deur uit stapt ziet u er onberispelijk uit en wel alsof dat uw tweede natuur is: het heeft geen enkele moeite gekost en u heeft er al helemaal niet over nagedacht...
Dus geen origami-gevouwen pochet, zoals een Oxbridge-vriend (hij studeerde in Oxford én Cambridge) uw Stijlmeester ooit verzekerde, maar gewoon uw neus erin snuiten en met duim en wijsvinger het midden pakken en zo terug proppen in uw jasje dat het snot onder in de zak verdwijnt en de puntjes nonchalant over de rand komen te hangen. 'That`s the only way it`s done' bezwoer hij met een verbaasd en van ongeloof (dat ik zoiets simpels niet wist) vertrokken gezicht...
Het is een kunst om u met 'sprezzatura' te kleden en als u niet van nature een gladde, soepel bewegende Italiaan bent, bijkans onmogelijk. Waakt u er dan ook voor niet te vervallen in aanstellerij met een losse gesp zoals op onderstaande foto... U slaat gegarandeerd de plank mis op een Florentijns piazza...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten